Annendaalloop 2017

Annendaalloop: de winterklassieker!

Zondag 15 januari. Tijd voor de winterklassieker: de Annendaalloop in Posterholt. Na het klûnen van vorige week werd Nederland ook deze week weer opgeschrikt door de melding 'Code Oranje'. Hevige sneeuwval zou ons deel zijn! Gelukkig voor hardloopminnend Limburg bleef Posterholt en omstreken sneeuwvrij en mochten voor deze halve marathon de Asics Racers aan de voeten.

Vorig jaar liep ik hier de 5 km prestatieloop. Een simpel rondje, maar ik verliep me er toch... Ik herkende het kruispunt waar het misging, terwijl ik samen met Jo Schoonbroodt, Theow van de Weerdt en Remko Rinia in het pittoreske Posterholt arriveerde.

Omkleden mag in Posterholt in cultureel centrum 'De Beuk' (amai!) en na een korte warming up, mocht daadwerkelijk de beuk erin. 

Ontspannen aan de start met Remko Rinia
(schuin achter Maud Golsteyn (1),
weer winnares bij de dames)
(Foto: Jack van Montfort)

Of ja, de beuk erin? Plan van vandaag is om er een stevige tempoloop van te maken. Niet te gek; een mooi persoonlijk record halve marathon mag later dit jaar komen (bijvoorbeeld bij de Venloop). De eerste kilometers vormt zich een klein groepje met daarin onder anderen Roger Vrancken, die erg sterk loopt de laatste weken (ook vandaag een PR voor hem: hulde!). Remko loopt vlak voor ons, terwijl ik aan de kilometertijd op mijn Garmin zie dat ik begin in te dutten (3e km in 3.57). Dan maar even aanzetten en de aansluiting zoeken bij Remko. In mijn kielzog trek ik het groepje mee. De eerste 5 kilometer gaan voorbij in 18.33.

Na kilometer 7 wordt de afstand tussen mij en Remko weer groter. Ik besluit hem te laten gaan ('Niet forceren vandaag!' is het credo), maar ik probeer hem wel in het vizier te houden. Dat laatste is eigenlijk niet zo moeilijk, vanwege de uitgestrekte wegen rondom Posterholt.

Ik loop samen met een, voor mij, onbekende triatleet. We vormen nu een duo en lopen een constant tempo (10 km in precies 37 minuten).

Bij de eerste passage van de finish (deze halve marathon kent twee identieke rondes) hoor ik dat ik samenloop met Erik Vanhove, deze sympathieke Belg is in voorbereiding op de Ironman. Het is een aanleiding voor een kort gesprek, waarbij we ons bij een rotonde bijna de verkeerde kant op laten sturen.

Na deze rotonde volgt een lang fietspad met wind op kop. Ruud de Wert uit Eindhoven (Much More Running Team) komt aansluiten en neemt de kop. We passeren met z'n drieën het 15 kilometer punt (55.57).

Verscholen achter Ruud de Wert (rechts) en Erik Vanhove (links).
(Foto: Jack van Montfort)

Ruud en Erik hebben er zin in en versnellen nog een keer. Ik moet passen en blijf op maximaal 50 meter 'zwemmen'. In de verte zie ik zelfs Remko nog lopen en ik hou deze mannen in het zicht (20 kilometer in 1uur 15 minuten precies). Ik kom nu in het laatste rechte stuk en pers er nog een versnellinkje uit (mag geen naam hebben). Ik finish als 13e in een tijd van 1.18.28; tevreden mee!

Het echte afzien volgt in cultureel centrum 'De Beuk' waar mijn benen grondig en vakkundig gemasseerd worden. Onder het genot van koffie, warme chocomel met slagroom, een broodje knakworst én een stuk kersenvlaai wordt Jo gehuldigd met zijn 20e deelname en eerste plek bij de mannen 60+ (1.24.43). Ook de tijden van Remko (1.17.02) en Theow (1.37.36; inclusief avondje stappen!) mogen er zijn.

Poort naar het Heuvelland 2017: klûnen 2.0

Zondag 8 januari 2017. Vrieskou, ijzel en dichte mist; de perfecte ingrediënten voor mijn eerste loopevenement van dit jaar. De Poort naar het Heuvelland, een trail van ruim 30 km door de bossen en velden rondom Beek en omstreken, goed voor (ruim) 300 hoogtemeters.

Volledig op tijd staat de reeds voorverwarmde automobiel van Jo Schoonbroodt klaar om de barre tocht richting Beek te aanvaarden. Gemoedelijk en verantwoord (nogmaals bedankt Jo!) tuffen Martijn Bexkens, Jo en ik naar het sportcomplex van Caesar, waar we vlotjes onze startnummers in ontvangst mogen nemen.

Bij het warmlopen wordt al snel duidelijk dat de eerste kilometers van deze trail het predikaat 'spekglad' verdienen. De omroeper van dienst deelt ons mede dat het wedstrijdelement wordt geschrapt; racen is vandaag onverantwoord. Dat betekent een zeer goed georganiseerde training door dit Winterwonderland. 

Om 10.45 uur mogen we op weg en dat betekent zoeken naar grip. Mijn kleine noppen (Brooks PureGrit 3) zijn volkomen ongeschikt voor de ijzige ondergrond, dus kies ik vooral het gras in de berm of zelfs de ongelijke akkers om wat meters te kunnen maken. Mijn oud-trainer Maurice Paulussen demonstreert zijn klûnskills en ik ga jaloers in de achtervolging. 

Bij de eerste passage door bosrijk gebied komt de kopgroep ons tegemoet gelopen, zij hebben een geel pijltje gemist, maar dat kan vooral ik ze niet kwalijk nemen (ik verdwaal nog op een atletiekbaan). Hier mogen we ook abseilen (jawel!) en al draaiend, kerend, maar vooral glijdend (1x een valpartij zonder 'erg') vervolgen we onze weg richting eerste drankpost.

De eerste 20 km leg ik samen met Jo af en allengs krijgen we meer vertrouwen en vaardigheid op dit parcours. Ik krijg a passant nog een masterclass dalen op ijs van Jo en dat brengt ons bij Nick Bocken (Trail Team Caesar). Er volgt een holle weg waar Jo ons de zegen geeft en Nick en ik vervolgen al keuvelend onze weg. We mijmeren wat over ons gezamenlijk doel dit voorjaar: Marathon Rotterdam (zondag 9 april).

Jo en ik groeten onze 'fans' (foto: Nance van Bogaert)

                                        

De laatste kilometers haak ik aan bij een ervaren trialrunner, Evert van Veldhuizen uit Veldhoven. Evert prikkelt me om de laatste drie kilometers nog eens aan te zetten en zo snellen we samen richting finish (2.33.19). Tot mijn verbazing is een goedlachse Jo Schoonbroodt al bezig aan zijn derde stuk vlaai, hetgeen betekent dat ik zo'n vijf minuten achter hem gefinisht ben. Jo heeft tactisch gelopen (lees: 1,6 km minder), om zijn extra kilometers van het jaar ervoor te compenseren. 

We zijn weer een loopavontuur rijker!

In het Kelmonderbos (foto: Yvonne Silverentand)

Met Evert Veldhuizen in het Vrouwenbos (foto: Yvonne Silverentand)